YAŞLANIYOR TÜRKİYE…

Ruhumuz son zamanlarda olup bitenin verdiği kaygıyla çoktaaan yaşlandı…

Ama bu kez ciddi ve gerçek manada yaşlılık sorunu var ülkenin.

Demografik ve sosyal açıdan ivedilikle masaya yatırılması gereken ve geleceğimiz açısından oldukça ürkütücü bir tabloyla karşı karşıyayız.

Doğurganlık oranı düşüyor.

Yaşlı nüfus artıyor.

Haliyle çocuk nüfusumuz azalıyor.

Yıllarca Türkiye’nin genç nüfus potansiyeliyle övünürken 10-15 yıl sonra kıyamete yol almaya başlayacak gibiyiz azala azala.

TÜİK verilerine göre bugün için ülke nüfusumuzun dörtte birini yani %25’ini 0 ila 17 yaş grubu çocuk nüfus oluşturuyor.

Doğurganlığı artırıcı tedbirlerin etkili olacağını varsayan yüksek senaryo gerçekleşse bile, bakın altını çizelim bir kez daha, doğurganlık artacak diye kabul edilse bile çocuk nüfusu 2030 yılında %22,3; 2040 yılında ise %18,9 olarak öngörülüyor.

Düşüş devam.

Doğurganlığı artırıcı tedbirler etkili olursa böyle…

Olur mu; olacak mı, bugünkü koşullar altında asla olası görülmüyor. Yani yüzde olarak ilettiğimiz rakamların daha düşük çıkması yüksek olası.

Zira “üç çocuk doğurun” demekle vatandaş üç çocuk yapamıyor.

Geçiniz, evli olanlar artık tek çocuk yapalım mı diye kendi kendilerine kafa yoruyorlar.

Geçiniz bunu; gençler evlenemiyor bile artık.

Yani dön dolaş, ne kadar tur atarsan at konu ekonomiye geliyor.

Vatandaşın geçim sıkıntısı giderek artarken çocuk yapmak artık çoğu çift için kara kara düşünülmesini gerektiren ve geleceğimizi etkileyecek büyük bir sorun olarak karşımızda.

Peki ekonomi nasıl düzelecek?

Siyaset; ekonominin kurallarını hiçe saydığı sürece ve üretim odaklı bir yapılanmaya dönemediğimiz sürece gelecek açısından umutla bakabileceğimiz bir öngörü de yok maalesef.

Çünkü her ülkenin ekonomisi sadece tek başına düzeltilebilecek bir olgu değil.

Bir ülkenin hukuk sistemi siyasetin oyuncağı haline gelmişse, eğitim sistemi yap boz ötesi bir travmaya dönüşmüşse, demokratik kurallar keyfilik ile yerle bir olmuşsa o ülkenin ekonomisinin düzelme ihtimali yoktur.

İdarede ipi elinde tutan yöneticilerin liyakatı giderek ivme kaybediyorsa hiçbir konuda başarı sağlanması ve kalıcı bir iyileşme mümkün değildir.

Ekonomi açısından günü kurtarmaya bile değil, geçiştirmeye yönelik alınan kararlar ise sadece anlık iyileştirme gibi gözüken adımlar olarak kalacaktır.

Çünkü özellikle üretim ve yatırım güvene dayalı olarak yaşar.

Yabancı yatırımcının gelmesini beklemek “yağmur duası” ile olmaz.

Hangi ülke olursa olsun, yabancı yatırımcı ancak kendini güvende hissettiği bir ortam varsa gelebilir ki bunun dışında özellikle tarım, hayvancılık başta olmak üzere kendi değerlerimize önem verdiğimiz ve kendi potansiyelimizi kullanmaktır asıl önemli olan.

Gerçekten “yabancı yatırımcı gelsin” sevdasına takılı kaldık da aslolan kendimizin üretim alanında ayağa kalkması değil mi?

Çiftçinin hali ortadayken, hayvancılığın acı tablosu karşımızdayken dünyanın bir ucundan ithal edilen büyükbaşlar mı kurtaracak bizi?..

Nüfusun yaşlanması gelecek için kabus ötesi bir senaryo ama bunun geldiği bugünkü verilerle belli.

Türkiye’nin 10-15 yıl sonra yaşayacağı bu konunun iyimser bir hale dönüşebileceğini düşünmek ise sadece ve sadece ekonominin ve bireylerin yaşam koşullarını iyileştirmekle mümkün.

Ancak zorunlu giderlerini karşılayabilmek için kredi kartlarına takla attırmak dışında çaresizlik içinde olan vatandaş açısından artık çocuk yapmak büyük bir lüks ve aynı zamanda risk.

Tehlikenin ne kadar farkındayız; orası ise ayrı bir muamma.

-